İNSANLIKTAN İSTİFA EDİYORUM

İNSANLIKTAN İSTİFA EDİYORUM

--İsmail KARA---

İnsanlar ilk çağ, orta çağ, yeniçağ, yakın çağ…

Bunca çağları yaşamış,

Bir yandan birbirine yaklaşmış,

Birlikte yaşamayı öğrenmiş,
Birlikte avlanmış.
Taşı taşa sürterek ateşi,

Sonra demiri bulmuş,

Avını pişirerek yemeyi öğrenmiş.

Amma, gücü yeten yetmeyene dalmış,

Birbirinin elinden yemeğini almış.

Medeniyet merdiveninde tırmanmış,

Bazı şeyleri ayıp saymış,

Giyinmeye, örtünmeye başlamış.

Giderek yarattığı modada,

Teknikte, zirvelere ulaşmış.

*

Eee?

Ulaşmış da ne olmuş?

Fark var mı ilk çağlardan?

Yine bir avuç çıkar için

Yemiyorlar mı birbirlerini?

Yaptıkları silahlarla

Öldürmüyorlar mı kitleleri?

Vahşet sürüyor,

Kan gövdeyi götürüyor.

İnsan, insanı eskisinden daha beter,

Çiğ çiğ yiyor.

Eğer bunlara halâ insan diyorsanız,

Halt ediyorsunuz!

Beni de kaybediyorsunuz.

Çünkü ben sizden ayrılıyor

Ve esefle

İnsanlıktan istifa ediyorum.

*

Oysa şu çağda;

Her yerde sevgi çiçekleri açmalı,

Tüm dünya gül bahçesi olmalı,

İnsanlar; cehennemi değil,

Cenneti ölmeden görmeli…

Zamanı gelince

Huzur içinde, kendi isteği ile ölmeli…